
ΤΑΣΟΣ ΚΑΦΑΝΤΑΡΗΣ
Λέγεται «ολική εστίαση» και μας υπόσχεται ότι πρώτα θα τραβάμε και μετά θα... εστιάζουμε, όπου θέλουμε!
«H πράξη της δημιουργίας διαρκεί μια στιγμή, μια αστραπιαία δοσοληψία, όπου μόλις προλαβαίνεις να ισιώσεις τη μηχανή και να αιχμαλωτίσεις το δραπετεύον θήραμα στο μικρό σου κουτί.»
Henri Cartier-Bresson
Ως πριν από λίγα χρόνια - τότε που ακόμη εστίαζες προτού πατήσεις το «κλικ» - το πρώτο μυστικό που μάθαινε ένας ερασιτέχνης φωτογράφος ήταν το πώς να δαμάζει το «βάθος εστίασης». Μάθαινε δηλαδή το ότι για να μην του βγει «φλουταρισμένη» η φωτογραφία έπρεπε να εστιάσει σωστά με τον φακό, αφού πρώτα βρει τη χρυσή τομή μεταξύ ευαισθησίας του φιλμ, ταχύτητας κίνησης του φωτογραφιζόμενου αντικειμένου, συνθηκών φωτισμού του και βαθμού ανοίγματος του διαφράγματος. Τέχνη περίπλοκος τουτέστιν, που χάριζε υπερηφάνεια όταν πετύχαινε και... πολλές πεταμένες εκτυπώσεις στην αντίθετη περίπτωση. Επειτα ήρθε η εποχή του αυτοματισμού και την εστίαση για λογαριασμό του ερασιτέχνη ανέλαβαν οι ίδιες οι μηχανές. Οπότε, κάποτε στόχευαν σωστά και πολλές φορές λάθος. Επειτα εμφανίστηκαν οι μηχανές πολλαπλής εστίασης, όπου ο ενσωματωμένος επεξεργαστής μετρούσε τα κεφάλια των ανθρώπων και προσπαθούσε να «καθαρίσει» μια ζώνη εστίασης που να «τους χωρέσει». Καλούτσικη η λύση, αλλά μερική. Ωσπου μια ριζοσπαστική διδακτορική διατριβή στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Stanford - του Κινέζου Ρεν Ενγκ (Ren Ng), το 2006 - μας έφερε στην εποχή της «ολικής εστίασης». Μιας επαναστατικής τεχνολογίας που, εφέτος, υπόσχεται να μας παραδώσει την πρώτη της υλοποίηση.
Δεν είναι τέσσερις διαφορετικές λήψεις αλλά μία, στην οποία εστιάζουμε εκ των υστέρων... όπου μας αρέσει!
Η «πολυφωνική» σύλληψη του φωτός
Το πρόβλημα της μονοσήμαντης εστίασης είχε το ανάλογό του στον κόσμο του ήχου: Εμοιαζε με τη μονοφωνική ηχογράφηση, όπου όλοι οι ήχοι μιας ορχήστρας καταγράφονταν σε ένα αυλάκι δίσκου και αποδίδονταν από ένα κανάλι ήχου. Ο μεγαλωμένος στην Αυστραλία φοιτητής του Stanford Ρεν Ενγκ συνέλαβε αυτή την αναγωγή και βάλθηκε να ανακαλύψει τον τρόπο της πολυκάναλης καταγραφής και αναπαραγωγής του φωτός. Οπλα του ήταν το μαθηματικό μυαλό του - είχε από μαθητής σαρώσει τα βραβεία της Αυστραλιανής Μαθηματικής Εταιρείας και, ως φοιτητής Μαθηματικών και Πληροφορικής στο Stanford, είχε πάρει το Βραβείο του Προέδρου των ΗΠΑ - αλλά και το ότι «πατούσε στους ώμους γιγάντων»: Οι επιβλέποντες καθηγητές του διδακτορικού του, Patrick Hanrahan, Marc Levoy και Mark Horowitz, ήταν πρωτοπόροι της υπολογιστικής επεξεργασίας εικόνων και είχαν στήσει στο πανεπιστήμιο αυτό μια μοναδική πειραματική διάταξη πολυεστιακής φωτογράφισης, με συνδυασμό 100 φωτογραφικών μηχανών.